Nöbetçi Eczaneler
BURHAN DEMİRCİOĞLU
Osmaniye‘de, 6 Şubat Kahramanmaraş sarsıntılarında meskenleri yıkılan aile, kiraya çıkmalarına karşın her gün meskenlerinin enkazına gidiyor. 76 yaşındaki Fazlı Gencer “Karatepe yolundan bir konut bulduk. Akşamleyin gidiyoruz orada yatıyoruz, sabahleyin erkenden geliyoruz buraya. Koyunlarım var, tavuklarım var, köpekler var. Onlar aç kalıyor. Akşama kadar bekliyorum” dedi. Eşi Fikriye Gencer ise “Buraya geldiğimiz vakit bütün burada geçirdiğimiz günler gözümün önüne geliyor. Çocuklarım yayan burada yola masraflardı, okula masraflardı. Onların anıları daima burada olduğu için daima gözümüzün önüne geliyor. Onun içinde her gün kalkıyoruz, buraya geliyoruz” biçiminde konuştu.
Osmaniye’nin Kadirli ilçesi Kurtuluş Mahallesi’nde 6 Şubat Kahramanmaraş sarsıntılarında konutları ağır hasarlı olan Fazlı Gencer ve eşi Fikriye Gencer, meskenleri gruplar tarafından yıkılmasına karşın konutlarının enkazını anılarından ötürü terk edemiyor.
Evlerinden vazgeçemeyen Fazlı Gencer şunları söyledi:
“Bizim burada konutlarım, iki konutum vardı ikisi de birlikte onlar da hasar gördü. Geldiler, ağır hasarlı kararını verdiler meskenleri yıktılar. Her şeyimiz yerde kaldı. Karatepe yolundan bir konut bulduk. Akşamleyin gidiyoruz orada yatıyoruz, sabahleyin erkenden geliyoruz buraya. Koyunlarım var, tavuklarım var, köpekler var. Onlar aç kalıyor. Akşama kadar bekliyorum. Onların başında onlara yem veriyoruz. Akşam tekrar gidip orada yatıyoruz, sabahleyin erkenden tekrar geliyoruz. Ben o denli yerlerde hiç yaşayamam. Biz buraya alışığız. Burada doğduk, burada büyüdük. 65 sene oldu biz buranın yerlisiyiz. Ben orada güya yabancı devlette, yabancı devlete gitmiş üzere oluyorum. Ben hasta adamım. Ben orada hasta adamım yaşayamam. Konutlarım yıkıldı. Yıkılırken de oturdum çocuk üzere hüngür hüngür ağladım. Dayanamadım. Kalp krizi geçiriyordum. Rahatsızım hastayım da. Yani bizi derbeder ettiler. Ne yapacağımızı bilmiyoruz. ”
Eşi Fikriye Gencer ise şöyle konuştu:
“Maraş sarsıntısından bizim meskenlerimiz yıkıldı. Çok şükür sıhhatimize ziyan gelmeden kaygıyı atlattık. Fakat konutlar yıkılınca meydanda kaldık. 15 gün meskenlerimiz dışarıda kaldı. Sıcağın bağrında oturduk. Sonra çocuklar internetten bir konut buldular. Fakat eşim gitmem dedi tutturdu. Zorla yalvar yakar mesken meskeni taşıdık ancak her gün akşam oraya gidiyoruz. Sabah, diyorum bugün sabah gitmeyelim bir uykumuzu alalım, dinlenelim yok mümkünü yok. Kalkıyoruz buraya geliyoruz. Buraya geldiğimiz vakit bütün burada geçirdiğimiz günler gözümün önüne geliyor. Çocuklarım yayan burada yola masraflardı, okula masraflardı. Onların anıları daima burada olduğu için daima gözümüzün önüne geliyor. Onun içinde her gün kalkıyoruz. Buraya geliyoruz. Tavuklar, cücükler neyse. Hatta kahvaltımızı bile buraya geliyoruz burada demliyoruz, çayımızı falan burada içiyoruz. Allah kimseye bu türlü bir sorun vermesin. Kâfi ki can sıhhati olsun.”