Barda sineması gerçek mi? Barda sineması öyküsü ve konusu gerçek kıssadan alınma mı?

İçindeki sahneleriyle izleyenleri derinden etkileyen Barda sineması bir periyoda damgasını vurmuştu. Seyirciler tarafından IMBD’den 7/10 alan sinema tenkitlerinde odağına oturmuştu. Pekala, Barda sineması gerçek mi? Barda sineması öyküsü ve konusu gerçek kıssadan alınma mı?İşte detaylar…

BARDA SİNEMASI GERÇEK Mİ?

2007 yılında gösterime giren “Barda” isimli Türk dram sineması, Serdar Akar’ın yazıp yönettiği bir üretimdir. Sinemanın temeli, 1997’de Ankara Gaziosmanpaşa’da yaşanan gerçek bir olaya dayanmaktadır. Türk sinemasının kabahat ve dram çeşidindeki bu yapıtı olan “Barda,” izleyicilere unutulmaz bir İstanbul seyahati sunmaktadır. Kıssa, sıradan bir barda çalışan Cemal’in hayatına odaklanarak, karısının gizemli mevtini aydınlatma uğraşını anlatmaktadır.

Cemal, barda geçimini sağlarken birebir vakitte karısının vefatının perde ardını araştırmaya başlar. Eşinin, barda tanıştığı bir müşteri tarafından öldürüldüğü fecî gerçeğiyle yüzleşen Cemal, intikam isteğiyle yanıp tutuşmaktadır. Lakin bu intikam seyahati, onu kabahat örgütlerinin ve polisin karmaşık bağlarının içine sürükler.

“Barda” sineması, gerçek bir kıssadan esinlenmiş olsa da İstanbul’un yeraltı dünyasını ve karmaşık bağlar ağını gerçekçi bir bakış açısıyla ele alan etkileyici bir öykü sunmaktadır.

26. İstanbul Memleketler arası Sinema Şenliği’nde, en sert Türk sineması olarak dikkatleri üzerine çeken bu üretim, seyircileri etkilemeyi başarmıştır.

BARDA SİNEMASI KISSASI VE KONUSU GERÇEK KISSADAN ALINMA MI?

Barda sinemasının konusu şu haldedir: Geceleyin sistemli olarak arkadaşlarının barına giden, yaşı 18 ile 25 ortasında değişen genç bir küme, beklenmedik bir biçimde beş yabancının barda belirmesine rahatsızlık duyar. Yeniden de son biralarını içerek sessizce ayrılmaya niyet ederler. Ancak bir hengame çıktığında, gençler yabancılar tarafından rehin alınırlar ve uzun bir müddet boyunca azap ve istismara tabi tutulurlar. Bu beş kişi, kendi hayatlarında gerçekleştiremedikleri her şeyin intikamını, daha evvel hiç tanımadıkları bu gençlerden çıkarmak isteyeceklerdir.

Film, uyuşturucu ve intikamla saplantılı bu beş kişinin işledikleri cürümlerin hangi cins adalet sistemine tabi olması gerektiği konusunda derin bir sorgulamayı da ele alır.

Filmin konusu gerçek bir öyküden alıntıdır. 2007 yılında yapılan bir haber bunu doğrulamaktadır. O haberde mağdurlardan birinin sözleri şu halde yer alıyor:

1997 yılında, 18 yaşındaydım ve Ankara’da Şapka Bar’da müzik söylüyordum. Olayın olduğu apartmana taşınalı şimdi 15 gün olmuştu. Bir tarafında Cumhurbaşkanlığı Köşkü, bir tarafında Başbakanlık, başka tarafında Dışişleri Bakanlığı Konutu ve Mesut Yılmaz’ın meskeni vardı. Yani dağ başında değildik. Birinci dört daire boş, öbürleri doluydu. O gün üniversiteli iki erkek arkadaşım, akşam yemeğe gelecekti. Birebir gün Mersin’den komşum, 18 yaşındaki A.T.G. bir kız arkadaşıyla Ankara’ya gelmiş ve beni arayıp “Görüşelim” demişti. Onları da yemeğe davet ettim. Birlikte yemek yedik, eğlenmeye çıktık. Gece 2’de konuta döndük, çabucak uyuduk.

Sabah 5 civarında gürültüyle uyandık. Eli silahlı, yolda yürürken korkup karşı kaldırıma geçeceğiniz müthişlikte 7 adamla burun buruna geldik. Yüzlerinden pislik akıyordu. Sonradan öğrendiğimize nazaran, apartmanın üst katını tutmuşlar.

Hepimizi odanın duvarına dizdiler, ellerine geçirdikleriyle dövmeye başladılar. Sopayla yorulduklarında tekme atıyorlardı. Dövmekten sıkılmışlardı. “Elektrik verelim lan bunlara” demeye başladılar. Dayaklardan çığlık atacak halimiz kalmamıştı, elektriği yiyince avaz avaz bağırdık. Bu da yetmedi. İçlerinden biri elindeki bıçakla penisimi kesmek üzereyken, en gençleri ve berbatın uygunu Murat Gökgöz müdahale etti. Beni kurtardı. Yeniden de bedenimin her yeri bıçakla kesildi, hala izlerini taşıyorum.

Bir yandan içiyor ve uyuşturucu alıyorlardı. Birinci üç saat çığlığımız hiç dinmedi. “İmdat bizi öldürüyorlar” çığlığı attıkça, kahkaha atıp “Biz Allah’ız, kimse dokunamaz” diyorlardı. O kadar bağırmıştık ki, nasılsa birileri duyup polisi aramıştır, diye umutlanıyorduk. Lakin ne gelen vardı ne de giden. 17 saat boyunca kimse yardımımıza gelmeyince “Adamlar haklı, sahiden bunlara kimse dokunamıyor herhalde” diye düşünmeye başladık. Bugün bile aklım ermiyor: O çığlıkları bir Allah’ın kulu duymadı mı? Kırık kapıdan hiç mi ses çıkmadı dışarı? Duyup, polisi aramayanları affedemiyorum.

Birkaç saat sonra erkek arkadaşlarımızdan Ş.Ş, kaçmayı başardı. Peşinden silahla gidip, herkesin ortasında onu geri getirdiler. Hatta o sırada bir nakliyat kamyonunun sürücüsü, eli silahlı adamı gördüğünde “Naber abi tekrar mi kurban kesiyorsunuz” diye gülmüş.

Hepimizi öldüresiye dövdükten sonra, 18 yaşındaki A.T.G.’yi öbür odaya götürüp tecavüz ettiler. “Bakireyim, yalvarırım beni bırakın” diye ağladı ancak dinlemediler. Sonra da kocasından yeni boşanmış ve dört yaşında bir kızı olan 23 yaşındaki N.K.’ya tecavüz ettiler. O da, “Dört yaşında kızım var, ne olur beni ona bağışlayın” diye yalvardı, dinlemediler. Kızların ikisine de 17 saat boyunca tekraren tecavüz ettiler. Yalvarmaları hala kulaklarımda.

İçkileri bitince beni karşıdaki monopol bayiine içki almaya yolladılar. “Polise haber‘>Haber verirsen kızlardan birinin başını uçururuz” dediler.

Dükkandakilerin her yerimin kan revan içinde olduğunu görünce polisi arayacağını düşündüm. Adam beni süzdü. “Yalvarırım polise haber ver, ne kadar para istersen veririm, senin de çocuğun vardır” dedim. Karşılık “Başımı belaya sokamam” oldu. Sonradan öğrendiğime nazaran, olay ortaya çıktıktan sonra, polisler o adamın kırılmadık yerini bırakmamış. Ağlayarak meskene döndüm. Zorbalar, “Arabaya atıp bir yere götürüp orada mı öldürsek, yoksa öldürüp cesetleri bir yere mi taşısak” tartışması yapıyorlardı. Akşam saat 21.00’e yaklaşırken İbrahim Ural, en sessizimiz Ş.Ş’nin başına silah dayayıp “Yürü” dedi. Öldüreceklerini sandım “Nereye” diye sordum. Ş.Ş’yi bırakıp, “Sen gel o zaman” dedi. Apartmanın bodrumuna götürdü. “Buraya kadarmış, öldürecek” diye düşünürken bana tecavüz etti. Tekrar üst çıktığımızda, herkese “S… herifi” deyip beni koltuğa fırlattı.

Sonra yanıma oturdu, tişörtümün içinden göğüslerime gerçek elini soktu. O sırada, “Bana bir duble rakı verin” diyerek herkesi şoke ettim. Bir dikişte içtim, ikincisini istedim. “Oh, oh keyiflendi bak, madem şarkıcısın bize müzik söyle” dediler. İstedikleri türkünün iki dizesini mırıldanıp, İngilizce müziğe geçmiş üzere yaptım. Arkadaşlarıma “I will run away, don’t afraid” (Kaçacağım, korkmayın) dedim. Kaş, göz işaretiyle “yapma” dediler. Üçüncü dubleyi istedim. Dört ve beşinci dubleleri kendim aldım. 10 dakikada beş duble içmiştim. Tecavüz edip, 17 saat dövüp rahatlamış olmalılar ki, bizimle “Memleket nere” muhabbetine geçmişlerdi.

Altıncı duble için ayağa kalktığımda saat 23.00 civarıydı. Muhabbet yoğunlaşmıştı. Kırık kapıya düzgünce yanaştım, dışarı çıktım, bardağı bırakıp merdivenlerden aşağı koşmaya başladım. Caddeye çıktığımda birinci gördüğüm otomobile kendimi atıp, “Gaza bas abi, polise” dedim. Karakol 3 dakikalık uzaklıktaydı. Nöbet değişim saatiymiş, olması gerekenden daha fazla polis vardı. Beni kan revan içinde görünce donakaldılar. “Ne oldu sana” dediklerinde “Sabah 5’ten beri azap görüyoruz, arkadaşlarım hala onların elinde, silahlılar” deyince beni de otomobile atıp, çok kalabalık bir küme polisle konuta gittik. Meskenin etrafını sardılar ve başkalarını de kurtardılar. Mahkeme devam ederken, bir otomobil önümde durdu. Daha evvel hiç tanımadığım ünlü bir mafya babasının adamları beni otomobile bindirdi. Korkmuyordum zira başıma gelebilecek en berbat şeyler gelmişti. Daha berbatı ne olabilirdi ki? Mafya babası babacan halla bir kadeh viski ikram etti. Elime bir telefon tutuşturdu. “Öldür dersen, çizginin ucunda bekleyenler, size bunları yapan adamların hepsini içeride öldürecek” dedi. Bir saat düşündüm. Bize biraz daha uygun davranan Murat Gökgöz hariç hepsinin öldürülmesinden yanaydım. İkinci saatte, bana tecavüz eden İbrahim Ural, en acımasızları Murat Yıldırım ve Murat Kandemir’in öldürülmesini düşündüm.

Bir türlü karar veremiyor, ağlıyordum. Onlar karar vermem için sıkıştırıyordu. Birden bu kararı benim veremeyeceğimi, o kadar cani olamayacağımı düşündüm. Bize bunu yapanlar insan değildi lakin biz insandık. Daha sonra olayı Ş.Ş’ye anlattım. Yeterli ki yapmadın, dedi. Sonradan öğrendiğimize nazaran Murat Gökgöz hariç hepsi içeride tecavüze uğramış.

Olay ortaya çıktıktan sonra, Ankara’da barlarda müzik söylediğim için gece fotoğraf çeken bütün fotoğrafçılardan benim sahnede ibne üzere giyinipsüslenmiş fotoğraflarımı aradılar. Bulamadılar alışılmış. Olaydan sonra en ağırıma giden, en entelektüellerinin bile, “Çocuk zati eşcinselmiş” demesi oldu.

Herkes manidar halde “Niye siz” sorgulamasına başladı. Bizden evvelkilere neden olmuşsa, bize de o yüzden olmuştu. Sanıklardan biri, 11 yaşındaki erkek çocuğa tecavüzden sabıkalıydı. Çocuk neden tecavüze uğramıştı? Olayı manidar biçimde sorgulayan herkesin başına Allah birebirini versin. “Tecavüze uğrayan sen miydin” dediklerinde bir hafta buhrandan çıkamazdım. Artık rahatım. Ne yüzümü gizliyorum, ne adımı. Utanması gereken ben değil, onlar ve onları mahpustan çıkaran siyasetçiler.”