Acının kardeşliği…

Kahramanmaraş merkezli zelzelede Hatay‘da yaşadıkları meskenleri yıkılan ve büyük kayıplar veren Hatice ile Yasir Akpınar çifti, afetin akabinde geldikleri Kocaeli’de 17 Ağustos Mezarlığı’nı ziyaret etti. Mezarlıkta, sarsıntı gerçeği ile 17 Ağustos’ta yüzleşen ve kendileri üzere büyük kayıplar veren afetzedeler ile tanışan çift, depremzedeler için dua etti, acılarını ve yaşadıklarını paylaştı.

Merkez üssü Gölcük olan 17 Ağustos 1999 sarsıntısının üzerinden 24 yıl geçti. Her yıl olduğu üzere bu yıl da tarihler 17 Ağustos’u gösterdiğinde kentte tekrar acılar tazelendi. Kahramanmaraş merkezli zelzelede Hatay‘da yaşadıkları binanın yıkılması sonucunda Kocaeli’ye taşınmak zorunda kalan Akpınar çifti de, Gölcük 17 Ağustos Mezarlığı’nı ziyaret etti. Mezarlıkta 17 Ağustos zelzelesini yaşayan Yasemin Yazıcıoğlu Demircan ve halası Şaziye Boz ile tanışan Hatice ve Yasir Akpınar çifti, hayatını yitiren depremzedeler için dua etti. 24 yıl ortayla farklı kentlerde iki büyük sarsıntısı yaşayan afetzedeler, acılarını ve yaşadıklarını paylaştı.

“Evet, biz kıyameti yaşadık”

Hatay‘da doğduğunu, hem çocukluğunun hem de gençliğinin Hatay‘da geçtiğini tabir eden Hatice Akpınar, sarsıntıdan sonra hayatın alt üst olduğunu kaydetti. Akpınar, “O gece biz uyumuyorduk. Kayıplar uykuda yakaladı. Hatay sarsıntı bölgesi lakin bu türlü bir sarsıntısı yaşamamıştık. Çocukken sarsıntı yaşamışım fakat hatırlamıyorum. Ben duracağını sandım lakin durmadı. Allah’tan küçük kızım Nefes’i odasında yatırmıyorduk. Onun odasına birinci andan itibaren molozlar devrildi. Nefes’i yatağa aldığım esnada duracak sandım ancak eşime seslendim. ‘Yasir durmuyor’ dedim. ‘Sakin ol’ dedi. Bizi bayağı bir salladı. O denli bu türlü bir sarsıntı değildi. Bu kıyamet mi? Evet, biz kıyameti yaşadık” dedi.

“Hatay, o gece ve o geceden sonra bir daha ısınmadı”

Depremin olduğu gün Hatay’da havanın çok soğuk olduğunu söyleyen Akpınar, “O gece o denli bir soğuktu ki, Hatay olağanda sıcak kenttir. Kışı en fazla 2 ay yaşarız lakin o gün çok soğuktu. Hatay, o gece ve o geceden sonra bir daha ısınmadı. Çok fazla kayıplarım var. Annesini kaybedenler vardı, kuzenlerim vardı, karısını kaybeden yakınlarım var. En çok sevindiğim Rabbim bana evlatlarımın acısını göstermedi” diye konuştu.

“Paranın geçmediği, günlerce tuvaletimizi bile yapamadığımız günler yaşadık”

Deprem olduğu sırada endişe ve panikle kızı Nefes’in yanına koştuğunu lisana getiren Hatice Akpınar, “Kızımı dışarıya attım. 1. kattaydım. İnerken boşluğa düştüm. Kaçarken Nefes’i dışarıya attım. O an da boşluk çöktü. Ayaklarım enfeksiyon kaptı lakin umurumuzda değildi. Nefes alabiliyorduk, o kıymetliydi. Paranın geçmediği, affedersiniz lakin günlerce tuvaletimizi bile yapamadığımız günler yaşadık. Çocuğumun ayağına 3 gün sonra çorap bulabildim. O soğukta yaşadık geçti çok şükür fakat yaralıyız. Zelzele sonrası herkes olağana dönüyor fakat biz normalleşemiyoruz” formunda konuştu.

“Hatay’ın yüzde 75’i yok oldu”

Hatay’ın medeniyet kenti olduğunu belirten Akpınar, “Benim kentim medeniyet kentidir. Bizim kentimiz o denli hoştur ki Hristiyan’ı, Musevi’si, Müslüman’ı daima birlikte yaşıyoruz. Medeniyet kentiyiz. İnsanımız sıcak kanlı fakat şu an Hatay’ın yüzde 75’i yok oldu. Bakıyorum, o geceden sonra ‘Burası ne olmuş?’ dedim” dedi.

“Acımı burada yaşamak ve burayı görmek istedim”

Eşinin arkadaşlarının yardımıyla Kocaeli’ye geldiklerini vurgulayan Akpınar, kelamlarını şöyle noktaladı:

“Biz tırla geldik. O esnada bize yardım ettiler. Soğukta üşüyerek geldik. Şunu gördüm; ‘Sizi en yeterli biz anlarız…’ O yazı bana çok dokundu. Buraya geldim. Gölcük sarsıntısının büyük olduğunu biliyordum lakin kendim anlatıyorum ancak beşerler da bana acılarını anlatıyor. Bugün de buraya gelmek istedim. Bugün o acının yaşandığı gün. Hatay’da mezarlarda bulunamayan şahıslar var. Ulaşılamayan kayıplar var. Orada dua edemedim. Hatay’a gidemedim fakat buraya gelmek istedim. Acımı burada yaşamak ve burayı görmek istedim. Buraya gelince rahatlıyorum, dua ediyorum. Kayıplarımızı düşünüyorum. Burada onlara da dua gönderiyorum”

“Depremden ötürü her şeyimizi yitirdik”

Hatay’da bayan giysi mağazası olduğunu lakin zelzelede dükkanın da yıkıldığını söyleyen Yasir Akpınar, hobi olarak 20 yıldır kanarya üretimi yaptığını ve tanıdığı kanarya üreticilerinin yardımları sayesinde Kocaeli’ye gelebildiğini anlattı. Akpınar, “Şu anda zati görmüş olduğunuz üzere zelzeleden ötürü her şeyimizi yitirdik ve Allah razı olsun bir grup sevdiğimiz dostlarımız bize yardımcı oldular. Şu anda Kocaeli’de ikamet ediyoruz” dedi.

“Çok acı kayıplar oldu”

“Deprem anı bir kıyametti” diyen Yasir, “Hala üzerimizden atamadığımız, hala her an yaşayacakmışız üzere bir durum. Tanımı yok. O denli bir acı ki bunun tanımı yok. Allah bir daha yaşatmasın. 11 vilayetimizde yaşandı. Çok acı kayıplar oldu. Allah vefat eden herkese rahmet eylesin. Akrabalarına da sabırlar versin. Birebir şey bizim içinde geçerli. Bizde yakınlarımızı kaybettik. Kuzenlerimiz gitti, amcalarımız gitti. Hatay gitti. Doğduğumuz topraklar gitti. Çocuklarımız için kurduğumuz her şey gitti. Nefes alıyoruz hamdolsun fakat kaygımız bu değil. Burada çok şükür aileler bizi sahiplendi lakin bizim orada halkımız var. Orada çaresizce yaşayan beşerler var. Seslerini duyuramıyorlar. O insanlara devlet büyüklerimizin el atmasını istiyoruz. Televizyonlarda görüldüğü üzere değil. O halk işsiz. Ben samimiyetle söylüyorum. Hatay şu anda makûs durumda. Ben 3 hafta evvel de gittim. Allah sabır versin. Sıcaklar yükseldi. Biz burada nefes alabiliyoruz, tahminen vantilatör, klimanın altında oturabiliyoruz lakin o insanları düşünebiliyor musunuz? Nitekim de tekrar tekrar üstüne basarak söylüyorum Hatay çaresiz. Öteki vilayetlerimizin de Allah yardımcıları olsun. Hatay’ı ve oradaki insanların çaresizliği görsünler” diye konuştu.

Depremzede vatandaşların güç kurallar altında ömür çabası verdiğine dikkat çeken Akpınar, “Yarın kış olacak. Ben o insanları düşünemiyorum. Lisana getireceğim çok şey var. Tek istediğim, Hatay’a bir yardım eli uzatılması. Gençlerimize sahip çıksınlar. Yarınlarımıza sahip çıksınlar. Benim gidecek yerim yok. 5 nüfuslu bir aileyim. Orada iş alanı yok. Nerede çalışacağım? Ekmeğimi nasıl kazanacağım? Her yer virane içerisinde. Bir kent yok. Devayı dışarıya çıkmakta bulduk. Geri döneceğiz alışılmış ki. Toprağımızı bırakıp geldik lakin yapamıyoruz. Özlüyoruz. Her vakit elimiz yüreğimizde. Yakınlarımız tekrar memlekete geri dönmeye başladılar. Kentimizi bırakıp kaçmadık” sözlerini kullandı.

17 Ağustos depremzedesi: “İlk anda öfke hissediyorsunuz”

17 Ağustos 1999 sarsıntısında annesi başta olmak üzere, birçok akrabasını kaybeden Yasemin Yazıcıoğlu Demircan (61), “Evimiz tam yıkılmadı ancak önemli hasar aldı. O periyotta banka müdürü olarak misyon yapıyordum. Bu ülkede zelzele gerçeği uzun yıllardır var ancak birinci yüzleşme 1999 yılında yaşandı. Birinci anda öfke hissediyorsunuz. Öfkenin yerini sonra büyük bir sızı, acı alıyor. Ben annemin enkazının üzerinden çıktığımda hissettiğim birinci his gençliğim, çocukluğum, her şeyim yok olmuştu. ‘Bir daha Gölcük diye bir yer olmayacak’ dedim. Lokal olarak yalnızca Gölcük’te olmuş üzere algıladım. Otomobilin radyosunu açtığımda ‘Avcılar’ dediler. ‘Allah Allah, spiker sanırım yanlış söylüyor’ dedim ancak fark ettik ki zelzele Yalova, Sakarya üzere birçok ili etkilemiş. Çok çaresiz hissediyorsunuz. Vakitle o geçiyor. Ben Gölcük’e bakıyorum ‘Vay be, Gölcük’e bak’ diyorum. Yeniden binalar kuruldu lakin giden canlar yok” dedi.

“Vatandaş olarak bizimde çok eksiğimiz var”

Kocaeli Büyükşehir Belediyesi ve Gölcük Belediyesi’nin çalışmaları sayesinde Gölcük’ün yine doğduğuna dikkat çeken Demircan, “Büyükşehir belediye liderimiz ve Gölcük Belediye Liderimizin büyük eforlarıyla yerinde kentsel dönüşüm çalışmaları başladı. Şuanda örnek proje olarak çalışmalar sürüyor. Çok büyük bir özveriyle çalışmalar yürüyor. Ben Gölcüklü olarak ikisine de çok teşekkür ediyorum. Eksikler var mı doğal ki var lakin bu yalnızca devlet eksikleri değil. Vatandaş olarak bizimde çok eksiğimiz var. Alacağımız meskenin fayansına, parkesine bakıp, ‘Acaba bu binanın zelzele ve yer etütü var mı?’ diye araştırmamız lazım. Vatandaş ve devletin el ele çözmesi gereken bahis şey var. Tek başına devlet yapamaz” diye konuştu.

“Annemin mezarında çiçek açmıyor…”

Her depremzedenin acı dolu bir kıssası olduğunun altını çizen Demircan, kelamlarına şöyle devam etti:

“Herkesin bir acısı var. Zelzele olduktan sonra asla bir gün evvelki konforunuz olmuyor. Sizi 5 yıldızlı otele de koysalar o acı sizinle birlikte geziyor. Halam çok varlıklı bir bayandı. Her şeyini kaybetti. Annem 2. gün bulduk. Kurtlanmış, böceklenmişti. Annem çok hoş bir bayandı. Annemi ceset torbasına koydum, üstüne kireci döktüm. Merhum oğlum 14 yaşındaydı. Annemin mezarını kazdılar ve gömdük. Hala daha ben annemin mezarına çiçek ekiyorum lakin olmuyor. Babamla ortalarında 13 ay var. Babamın mezarına ektiğim çiçekler açıyor, annemin mezarında çiçek açmıyor. Benim üzere inanın yüzlerce, binlerce insanın öyküsü var. Bunlara Hatay eklendi, Kahramanmaraş eklendi, Elazığ eklendi, Van eklendi. İnanın hepsinin acısını biz yüreğimizde hissediyoruz”

“O gece çok sıcaktı”

Depremde saatlerce enkaz altında kalan ve eşi başta olmak üzere apartmanda ikamet eden 19 yakınını kaybeden Şaziye Boz ise “Depremden 15 gün sonra düğünümüz olacaktı. Çeyizler seriliydi, daireler döşenmişti. Çok sıcak vardı. Meskene de sığamıyoruz. Balkonlarda oturuyoruz o kadar çok sıcaktı. O gece saat 02.30’a geliyordu. Yatamadık. Ortadan çok geçmedi. Ses duyuldu. Rüzgar esiyordu. ‘La İlahe İllallah’ dedim kalkamadım. Kıyamet koptu zannettim. Sarsıntı aklımıza gelmedi. Karşı komşu balkondan görmüş. ‘İlk sizin mesken gitti’ dedi” formunda konuştu.

“Kıyamet kopuyordu”

Enkazdan çıkarıldıktan sonra uzun müddet tedavi gördüğünü anlatan Boz, “Ayağımı keseceklerdi. Albay tabip geldi. Tabip ‘Kesmeyelim, serum verelim. Yaşlı kadın’ dedi. O kestirmedi Allah’tan ayağımı kurtardı. Çocuklarımın seslerini duyuyordum. ‘Anne baba’ diye bağırıyorlardı. Hafriyatçıyız. Beni kurtarmak için geldiler, dozerin sesini duyuyordum. Kıyamet kopuyordu. Herkes ‘Sizi kurtaracağız’ diyordu. Kayınbiraderlerim, eşim, eltilerim, apartmandakiler öldü. Toplamda 19 kişi hayatını kaybetti. Enkazdan 13 saat sonra çıktım. Herkesin sesini duyuyordum fakat onlar beni duyamıyordu” kelamlarına ekledi. – KOCAELİ